اثربخشی روان درمانی وجودی بر افزایش تاب اوری مادران دارای فرزندعقب مانده ذهنی

زمینه: با توجه به اینکه در خانواده های دارای فرزند عقب مانده ذهنی، استرس ها و درهم تنیدگی و ناامیدی هایی وجود دارد و همچنین مهمترین فردی که با این افراد در ارتباط تنگاتنگ قرار دارند و نیاز های ویژه آنها را برآورده می کنند، مادر می باشد. هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی روان درمانی وجودی بر افزایش تاب آوری مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی بود. روش پژوهش: این پژوهش یک مطالعه آزمایشی بود که به روش نمونه گیری تصادفی، تعداد 24 نفر از مادران دارای فرزند عقب مانده انتخاب شد و در دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفت. گروه آزمایش به مدت 9 جلسه مورد مداخله رواندرمانی وجودی قرار گرفتند. پرسشنامه مورد استفاده مقیاس تاب آوری بزرگسالان همدل و همکاران بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر استفاده از آمار توصیفی، از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد رواندرمانی وجودی مبتنی بر گروه در افزایش تاب آوری مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی موثر بود. نتیجه گیری: استفاده از انواع رویکردهای درمانی از جمله رویکرد وجودی می توان در ارتقاء سلامت روان و غنی سازی مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی موثر باشد.